We kennen allemaal gebeurtenissen in ons leven die samengaan met verlies. Het leven kan ingrijpend voor je veranderen als een dierbare komt te overlijden, je gezondheid verliest, een relatie wordt beëindigd, je je werk of je toekomstbeeld kwijtraakt. Van het één op het andere moment is niets meer vanzelfsprekend en ieder verlies gaat samen met het verliezen van een stukje van jezelf.
Mensen die een verlies doormaken, hebben behoefte aan een luisterend oor.
Verlies en rouw heeft tijd, aandacht, liefde en zorg nodig. Je pijn en verdriet kunnen overweldigend zijn en je kunt je wankel en onzeker voelen. Je kan een leegte ervaren en gevoelens van kwetsbaarheid, machteloosheid, of zinloosheid. In onze huidige, snelle en maakbare samenleving is niet altijd plaats voor dit soort gevoelens. Je wilt zo snel mogelijk weer verder en een ander niet tot last zijn. Alsof jouw verdriet er niet mag zijn. Maar rouw is niet meer of minder dan een gezond proces van verandering en aanpassing met als doel een invulling te kunnen geven aan de nieuwe leefsituatie. Hoe dat proces precies verloopt is voor iedereen uniek.
Verlies maakt nu eenmaal deel uit van het leven en is daarmee onderdeel van de ontwikkeling van ons als mens. Om hulp vragen is geen teken van zwakte, maar getuigd van kracht en levenslust. Een verlies doormaken, wil namelijk niet zeggen dat je je recht op geluk ook bent kwijtgeraakt.
Verlies zit zo verweven in alledag, dat ik van mening ben dat rouwbegeleiding net zo vanzelfsprekend zou moeten zijn als het bezoeken van een fysiotherapeut bij nekklachten of een knieblessure. Iemand die je door de ergste pijn heen helpt, je weer wat sterker maakt, je deskundige adviezen en handvatten geeft om mee verder te kunnen in je leven. Laagdrempelig, toegankelijk, eerlijk en zonder taboe. Want hoewel je het uiteindelijk zelf moet doen, betekent dat niet dat je het alleen hoeft te doen.